Na grzyby!

Wszyscy po kolei chwalą się jakie grzyby zebrali… a co ja mam powiedzieć? Nawet na święta na pierogi nie starczy… No dobra, może aż tak źle to nie jest. Zobaczcie sami.

Zaczniemy od najbardziej znanego grzyba. Muchomora czerwonego zna każdy, nawet jeżeli ktoś w lesie nigdy nie był. Zaskakujące jest, że jeżeli weźmiemy atlas grzybów do ręki, to przeczytamy, że jest on… niejadalny.

Młody muchomor czerwony, obok zgryzionej przez sarnę jodełki.

Nie trujący, ale niejadalny. Drążąc temat znalazłem, że spośród wspomnień odważnych powtarzają się opinie takie jak: urwany film z bardzo mrocznymi przebłyskami, zataczanie się jak po ciężkim piciu. Jedna osoba nazwała to jako „uczucie jak po koszmarze, bo człowiek budzi się, mało pamięta, ale wie, że było źle i nieprzyjemnie”. Każda osoba stwierdziła, że nigdy więcej nie spróbuje i będzie odradzać innym. Może dlatego jego właściwości nie są szeroko znane.

Interesującą sprawą jest ilość… kani. Jest ich tak dużo, że nie sposób ich wszystkich zjeść. Codziennie przynajmniej kilka wielkich kapeluszy. Nie dalej jak kilka dni temu jednego dnia zebranych było ponad dwadzieścia! Najbardziej znanym sposobem jedzenia kani jest oczywiście smażenie. Jednak kanie posiadają okrutny zwyczaj pochłaniana tłuszczu z patelni. Jeżeli już musicie je jeść z patelni, to obtoczcie je w cieście (wiem, to też za zdrowe nie jest, nie bijcie).

Teraz przejdziemy do trochę bardziej egzotycznych grzybów, purchawka chropowata. Jest porażającym dla mnie odkryciem, że te rosnące w ogromnych ilościach kulki są… jadalne, a nawet podobno smaczne! Warunkiem jest zbieranie ich kiedy są bardzo małe, kompletnie białe w środku. Przynajmniej tak mówi teoria, ja ich nie jadłem. Muszę spróbować, ale wizja zjadania purchawki jest dla mnie nieco kontrowersyjna. W Szwecji uchodzą za prawdziwy przysmak.

Dalej już kompletny kosmos. Idę swego czasu przez las i leżą jakieś czerwone rurki. Po niemałych poszukiwaniach znalazłem: Mądziak malinowy. Przywieziony w czasie drugiej wojny światowej przez amerykanów (oczywiście przypadkowo), powoli rozprzestrzenia się na nasze tereny. Zaskakujący jest sposób rozprzestrzeniania, wykorzystujący… muchy.

W literaturze znajdziemy określenie „posiada nieprzyjemny zapach”. Eufemizm pierwszej klasy, smród (całe szczęście tylko z bliska) jest potworny. Ale dla takich much to wspaniała przynęta. Po polizaniu przez muchę zarodników przechodzą do układu pokarmowego muchy (oczywistość). Nie przeszkadzają w jej życiu ani trochę, pozwalając musze podróżować. Dopiero wtedy, kiedy mucha umrze, zarodniki rozwijają się i tworzą nową kolonię.

Są też totalne zagadki, których zidentyfikować nie potrafię. A do nich dołącza cała plejada rozmaitych grzybów, wszystkich niejadalnych.

Faktem jest, że grzyby jako składnik ekosystemu rozkładający resztki organiczne potrafi kumulować w sobie izotopy radioaktywne. Mając na uwadze bliskość i pogodę po katastrofie czarnobylskiej, często bada się w nich zawartość cezu. Ogólnie nie jest tragicznie, z wyjątkiem województwa opolskiego. Kiedy przechodziła tamtędy chmura z pyłem, spadły deszcze. W stosunku do „czystych” (lecz wciąż akumulujących z przyrody) podgrzybków są one nawet 500 razy bardziej promieniotwórcze (w suchej masie). Obecnie nie poleca się zjadać grzybów z tamtego regionu, a taki stan będzie jeszcze trwał kilkadziesiąt lat.

Pozdrawiam.