Las Mira - dawno zaległe zakończenie.

MÓJ KANAŁ YouTube - nagrania przyrodnicze, głównie nocne.

    Tylko sześć lat? Mam wrażenie, jakby to było życie temu.

    Prawie wszystkie projekty tego typu kończą się, kiedy autor stracił zainteresowanie albo życie znalazło autorowi inne zajęcia. W moim przypadku akurat było dokładnie na odwrót. Po rozpoczęciu kariery myśliwego dziki świat po prostu mnie pochłonął i już pewnie do śmierci mnie nie puści. I o ile blog umarł, to w żadnym stopniu nie zwolniłem z uczeniem się i eksploracją dzikiej przyrody – wręcz przeciwnie. Od kiedy tu ostatnio pisałem, minęło dziesiątki książek i publikacji i tysiące godzin w terenie nastawione na obserwacje - oczywiście poza całą resztą życia, które spędziłem i spędzam w terenie każdego dnia (pracując i odpoczywając).

    Od kiedy zacząłem polować natychmiast wystąpiły problemy, dwa najważniejsze:

    Noszenie aparatu z dużym obiektywem, statywu, broni, lornetki i całej reszty jest po prostu niemożliwe. Dwa ciężkie i bardzo delikatne przedmioty na ramionach (na jednym broń z lunetą, na drugim lustrzanka z obiektywem) to za duże obciążenie aby poruszać się cicho, a kiedy trzeba było któreś użyć to człowiek był zbyt obładowany, aby cicho i szybko użyć którykolwiek.

    Drugi problemem jest zupełnie inne godziny, kiedy robi się zdjęcia, a kiedy się poluje. Znakomita większość polowań odbywa się w czasie, kiedy aparat już ma za mało światła.

    Brak aktualizacji wynikał po prostu z braku technologii do rejestracji przyrody.

    Co się wydarzyło, że teraz – po tylu latach – znowu piszę? Nic ponad to, że technologia dogoniła moją rzeczywistość. Zapraszam na mój kanał YT, gdzie zamieszczam filmy ze świata przyrody. Są to filmy w znakomitej większości robione po ciemku – kiedy dzika przyroda pokazuje swoje bardziej bogate oblicze.

    Oczywiście Las Mira już kontynuować nie będę. Nie licząc ogromnej przerwy, poziom tekstów w dzisiejszych czasach nie nadaje się nawet do redagowania na nowo. Było fajnie. Było bardzo fajnie biorąc pod uwagę, że był to mój wstęp do bardziej systematycznej nauki o przyrodzie.

Pozdrawiam wszystkich i bardzo mocno dziękuję za wspólną przygodę.

Ps. Będę bardzo rzadko wrzucał linki do nowopowstających filmów. Ale bardzo rzadko.

Nareszcie w domu...

Szybki zwiad po okolicy. Jakość nie zachwyca ale warunki nie rozpieszczały.

 Niedługo więcej. Pozdrawiam.

Dwa miesiace przerwy, lata swietlne pracy.

Boże drogi, już dwa miesiące. Ale tak to już czas leci, jak przygoda prowadzi Twoje życie.

                             Egzaminy oczywiście zaliczyłem. Pisemne napisałem bez stresu (chociaż próg zaliczenia 80%). Ustne - których bałem się najbardziej – zdałem na zasadzie „Gdybyśmy dali Ci maksimum, to byłyby podejrzenia”.

                             Obchodzę pięciolecie bloga i nie wyobrażam sobie większego upamiętniania mojej przygody z przyrodą niż stanie się myśliwym. Poświęciłem setki i godzin przez te lata na obserwację (którą razem ze mną na blogu oglądaliście). Byłem przez te wszystkie lata obserwatorem i uczniem. 

Wreszcie mogłem stać się rzeźbiarzem tego piękna jakim jest nasza przyroda.

                             Tymczasem jestem już od miesiąca w Szwecji.  Trzeba zarobić na licencje, opłaty, sprzęt… Aż ciężko uwierzyć, ile to kosztuje. Większość pieniędzy pójdzie „w system” niewiadomo gdzie. Ale mimo wszystko jest w takich kosztach sens. Nikt normalny nie wyda tylu tysięcy złotych na sprawy, których nie traktuje poważnie.

                             Tematu nie wyczerpałem nawet w pięciu procentach, ale na razie tyle musi wystarczyć. Oczywiście postaram się odpowiedzieć na wszelkie pytania.

Pozdawiam.

Oczywiście zajęty... przyrodą.

To już połowa kwietnia… Co prawda mało się dzieje na blogu, ale to wcale nie znaczy, że nie dzieje się nic. Od miesiąca czas zabiera mi nauka i przygotowania do egzaminu myśliwskiego. O ile go zdam, to rozpiszę się, dlaczego chcę zostać myśliwym itd.

W tym roku populacje lisa na sporej części kraju borykały się z epidemią świerzba.

Do części zdjęć jeszcze wrócę, bo fajne serie mi się zdarzyły (zwłaszcza sarny).

                Trzymajcie za mnie kciuki. Pozdrawiam.

Gęsiowanie 2016 - zapowiedź.

Już niedługo coś napiszę, tym tymczasem zapraszam na małą fotorelację.

Pozdrawiam.

... i po styczniu.

                Pogoda niestety nie rozpieszcza, a styczeń to dla fotograficzny mnie sezon ogórkowy. Całe szczęście nie pada cały czas, przez co można względnie spokojnie pracować w lesie.

Połowa stycznia wyznacza też koniec sezonu łowieckiego. Ma to związek z końcem sezonu na kozy (samice sarny), bowiem właśnie dopiero teraz rozpoczyna się rozwój zarodka. Co nie jest powszechnie znane, sarna przechodzi tzw. ciążę przedłużoną. To znaczy, że w bardzo wczesnym etapie rozwój zarodka jest zatrzymany, aby młode mogły przyjść na świat w terminie innym, niż środek zimy. Ktoś może zapytać: „Jak wczesny etap?” Odpowiadam: Bardzo wczesny. Wymowny jest fakt, że jeszcze nie tak dawno uważano, że letnia ruja jest urojona, a prawdziwa odbywa się zimą – mimo wielu badań i sekcji nie znajdowano mikroskopijnej blastuli.

                Zima, niby jest, ale słaba i bardzo okresowa. Ma to swoje przełożenie na występowanie ptaków – żurawie i gęsi na niebie nie są niczym specjalnym. Pozostaje tylko czekać na przeloty wiosenne – mój ulubiony „ptasi” okres.

                Z wieści karmnikowych: Leśny karmnik jest w ogromnej części zdominowany przez – z czego się cieszę – sikorki czubatki.

                I tak oto ucieka ten nieszczęsny styczeń. Luty będzie o wiele lepszy, ponieważ już teraz przelatujące nad moim lasem gęsi można liczyć w setkach.

                Pozdrawiam.

Zdradliwa wena...

Wiem, wiem - dawno mnie nie było. Odnośnie tego polecam wsłuchać się w tego klasyka. Bardzo dobrze oddaje moją "niemoc".

Ale nie bójcie się - powrócę.