A on tam dalej stoi...

Miało być swojsko i sielsko, ale są sprawy ważniejsze.

CAŁA SPRAWA WZBUDZA WE MNIE WŚCIEKŁOŚĆ I OBRZYDZENIE.

Przekaz na bardzo żywo, matryca jeszcze nie ostygła ze zdjęciami. Wybitnie zły to rok dla bocianów. Każdy pamięta zagłodzone boćki na ośnieżonych polach zimą. Z trzech odwiedzanych przeze mnie gniazd żaden z tegorocznych piskląt nie odleci do ciepłych krajów a jedyny, który do tej pory żyje stoi u sąsiada na stercie obornika. A „stoi” to bardzo odważne słowo.  Jedna noga połamana w stawie, poniżej ponuro dynda martwy kikut. Na drugiej nodze od wzmożonego użytku powstają bardzo niepokojące zmiany.

Ten bocian jest definicją tego jak wygląda ochrona środowiska na granicach województw. Straż pożarna z Dolnego Śląska JEDYNE co zrobiła to wypłoszyła ptaka z gniazda, a ten odlatując zaledwie kilkaset metrów schował się w wysokiej trawie. Co robi w tym momencie ta ciesząca się tak dużym zaufaniem publicznym służba? Zwija sprzęt i odjeżdża, bo skoro nie widać problemu to go nie ma. Żeby było ciekawiej, wszystko odbyło się na oczach Policji. Po dziesięciu godzinach bocian wrócił na gniazdo (co za wola przetrwania!), gmina (bo to ona odpowiada za takie przypadki) jednak odmawia ponownego zajęcia się sprawą, bo została już zamknięta(!).

Nie pozostawiając problemu samego sobie poszukałem najbliższego azylu dla takich „połamańców”. Kolejny szok: Gmina nie podpisała umowy z odpowiednim zakładem (zapewne dla oszczędności), dlatego „nie mogą nic zrobić”.

Całe szczęście bocian meldunku nie ma i obecnie znajduje się po drugiej strony drogi, a przez to w innym województwie i podlega innej gminie. Obecnie uruchamiane są mechanizmy ratunkowe, zostałem zapewniony o poszukiwaniach dla miejsca w schroniskach, interwencja (mam nadzieję) odbędzie się jutro.

A on tam stoi i moknie… teraz jak to piszę.

W ten czy inny sposób postaram się zapewnić codzienny (lub co drugi dzień) wpis kontynuujący losy ostatniego tegorocznego bociana.