Gęsiowanie, część pierwsza.

Gęsi są wybitnie mało kolorowymi ptakami, przez co nie są raczej bardzo fotogeniczne. Ale zawsze jakoś te przeloty mijały, a ja z jakiegoś powodu nie bywałem wtedy na stawach. Ale w tym roku nie przepuściłem okazji – bo skoro dniem i nocą nad domem przelatują mi gęsi, to ile musi ich być na otwartych przestrzeniach stawów?

Gęsi zbożowe

Gęsi zbożowe

                Długo szukałem jakiegoś dobrego miejsca do fotografii, co wcale nie jest łatwe. Trzeba brać pod uwagę ruch słońca, kierunek wiatru, podłoże (aby pod wpływem rozmarzania nie zamieniło się w bagno). A ponieważ nie ma możliwości stawiania czatowni, musiałem wybrać z tego co zastałem na miejscu. Najgorsza była pozycja, w jakiej musiałem robić zdjęcia. Schowany między kłodą a trzcinami, przykryty siatką maskującą miałem tyle miejsca, że musiałem leżeć na boku, niemal nie mając możliwości ruszania rękami. Miałem zamiar być tam cały dzień, ale po sześciu godzinach miałem już serdecznie dość.

Gęś gęgawa

                Podczas tych obserwacji spotkało mnie pewnie zaskoczenie. Ptaki są zazwyczaj płochliwe i uciekają na najmniejszy ruch czy hałas. To prawda, ale ptaki są również ciekawskie, ale w nieco inny sposób niż ssaki. Ptaki są okrutnie cierpliwe i powolne w badaniu nieznanej rzeczy. To, co sarnie zajęłoby dwie minuty, dużym ptakom takim jak łabędź czy gęś robi w dwadzieścia, trzydzieści minut. Opłynie w koło, popatrzy, popłynie trochę aby zmienić perspektywę, znowu patrzy. Takie długie badanie nieznanego jest szczególnie uprzykrzające kiedy zdamy sobie sprawę, że jak taka gęś zorientuje się z czym ma do czynienia, da znać innym i ptaki będą omijać to miejsce przez godziny.

Gęsi zbożowe

Gęsi gęgawy

                Ponieważ na weekend zapowiada się paskudna pogoda, możecie spodziewać się kolejnej porcji zdjęć z gęsiowania.

Gęś gęgawa

Pozdrawiam.