Wokół domu po staremu... zwierzęco.

Zapełnianie bloga (nienawidzę tego słowa, kojarzy mi się z „szalonymi blogaskai” pełnymi różowego tekstu pisanego bez celu i sensu) samymi zdjęciami nigdy nie było moim celem.

„Herbata stygnie zapada mrok, a pod piórem ciągle nic.

Obowiązek obowiązkiem jest, post musi posiadać tekst…”

Co nie oznacza, że nie piszę niczego. Mam kilkanaście rozpoczętych tekstów, większość pewnie nigdy nie wyjdzie poza mój dysk twardy. Nie da się też ukryć, że są dziesiątki o niebo lepszych fotografów przyrody. Dlatego staram się uzupełniać moje braki tekstem, możliwie przystępnym i ciekawym. Z drugiej strony absurdem byłoby uważać, że chociaż połowa osób czyta to co z takim mozołem piszę.

 Dawno nie było niczego o konkretnym gatunku, ale na razie jestem odcięty od domowej biblioteki. Nie jestem też przekonany do opisywania tego co się dzieje „w gospodarstwie” (co to za gospodarstwo w którym nie ma ani jednego pola?). Rozumiem, że może być to ciekawe dla osób zgoła nieobytych ze wsią, ale zdecydowanie ciągnie mnie do tych bardziej dzikich miejsc, tak bardzo od codzienności odmiennych. Ale na to też czasu mało, a strata jest podwójna, ponieważ ma to miejsce w jesień która jest najlepszą porą roku do fotografii, zwłaszcza migrujących ptaków.

Jeżeli jest się w Lesie Mira jakiś czas to można zauważyć jak szczególne jest to miejsce. Bardzo rzadko, nawet na wsi, spotykamy taki spokój i atak dzikiej przyrody. Rzadko można spojrzeć w niebo nie widząc jastrzębia, myszołowa czy kani. Czasami nawet można popatrzeć na podniebne pojedynki (wiadomo, dwa ptaki i jedna ryba to wybuchowa mieszanka).

Sarny, lisy, dziki czy wiewiórki wręcz pchają się na podwórko. Są prawie wszystkie rodzaje sikor, większość dzięciołów itp. itd. Jednak jest to pewnien problem. Jak bowiem usamodzielnić finansowo takie miejsce nie niszcząc go?

Pozdrawiam.

Ps. Ankieta!