Nowy rok, stare wyzwania.

Miałem napisać jeszcze przed nowym rokiem. Nic nie napisałem, ale druga połowa grudnia to czas, w którym nie sposób cokolwiek obiecywać.

Wczesna zima, jakkolwiek błotnista i deszczowa, wciąż otwiera drogę do prac leśnych. Ale nie byłoby to co do słowa prawdziwe stwierdzenie. Tymczasowym celem było bezpośrednie otoczenie zabudowań. Co prawda porastają je drzewa, ale ten typ zadrzewień nosi osobną nazwę… sady.

Nie pisałem o tym wcześniej, więc tłumaczę. Obejście prawie nie styka się z lasem bezpośrednio. Z każdej strony strefą buforową są sady. Dereniowym, który wydał pierwsze owoce w tym roku. Leszczynowym, który obecnie doprowadzany jest do stanu używalności, gdyż strasznie zarósł. Trzecim, dopiero rosnącym jest sad brzoskwiniowy. Dalej klinem w las wbijają się borówki, truskawki. Nie brakuje orzechów włoskich, jabłoni, malin, porzeczek. „Zbiory” zawsze były poniżej tego co można by się spodziewać po innych uprawach o podobnej powierzchni. Sarny po prostu uwielbiają pączki i liście derenia. Wszelkie miękkie owoce stanowią pokarm dla ptaków. Najgorzej jest z leszczyną. Rozrosła się poza wszelkie normy, szczelnie odcinając dopływ światła do ziemi. Przy takim zwarciu nie było niczym nieoczekiwanym, że sad zaatakowały szkodniki.

Korzystając z nadchodzącej zimy postaram się odremontować chociaż kilka uli, zasiać trochę gryki i gorczycy. Pszczoły zawsze się przydadzą. Prace te sam nazywam „miękkimi”, ponieważ nie mają one ściśle leśnego charakteru, ale uporządkowanie ich z całą pewnością będzie dla lasu i jego mieszkańców bardzo korzystne.

Całe szczęście okres świąteczny się kończy i człowiek ma szansę wrócić do jakiegoś porządku dnia/tygodnia/miesiąca.

Pozdrawiam.