Od nagonki do czatowni, czyli o sposobach pozysku zdjęć.

Dzisiaj napiszę trochę więcej o warunkach fotografowania z jakimi ostatnio spotkałem się (tak jakoś się napisało). Mam nadzieję, że dzięki temu chociaż trochę zobaczycie jak to wygląda „z drugiej strony aparatu”.

Odbyło się ostatnie zbiorowe polowanie w sezonie 2013/2014, na którym miałem przyjemność podszlifować fotografowanie… ludzi. Tych jednak zdjęć z wiadomych powodów publikować nie będę (chociaż niektóre są nawet niezłe), poza pamiątkowym zdjęciem na zakończenie. Dziękuję bardzo serdecznie za wiele okazji na ciekawe zdjęcia, jak i możliwość poznania nowych i bardzo ciekawych terenów.

Polowania, o ile pogoda i teren dopiszą są świetnym miejscem do robienia zdjęć zwierząt w ruchu. Co więcej, jest to jeden z niewielu sposobów na zobaczenie dzika albo jelenia w dzień.

Minusów za to jest dużo więcej. Las jest dla aparatu zawsze ciemny, często trzeba przedzierać się przez młodniki, maliny, błota itd., co dla aparatu może okazać się zabójcze. Każdy patyk potrafi zmylić autofocus aparatu, zdarzają się też sytuacje, w których np. sarna biegnie tak blisko, że obiektyw nie łapie z tak bliska ostrości (1,5m).

Zwierzęta są zawsze szybkie i niewidoczne do ostatniej chwili, a momenty, w których nadarza się okazja do zdjęcia to ułamki sekund… Dlatego nie udało mi się zrobić ani jednego naprawdę dobrego zdjęcia, ale przynajmniej już wiem „z czym to się je” – następny sezon powinien być ciekawy.

Ale wróćmy do domu i mojego nieszczęsnego karmnika. Co do zasady karmniki starałem robić się tak, aby na zdjęciach nie było ich widać. Podoba mi się wykonanie korytka z kłody. Jak będą odpowiednie kłody to trzeba narobić więcej. Ta dziwna budka dla ptaków w tle (poprawnie „skrzynka lęgowa”) wcale budką nie jest – to najprawdziwszy paśnik dla wiewiórek. Aby zmienić tło (nieotynkowane pustaki) na bardziej naturalne wykorzystałem czubki świerków. Najbardziej zadowolone z nowego lokum są oczywiście kury.

Buda została wykonana po najmniejszej linii oporu. Worek typu „Big Bag” na czterech metalowych słupkach z wyciętym wejściem, otworem na obiektyw i wizjerem do obserwacji. Mogłem zrobić prawdziwą zamaskowaną czatownię, ale w końcu wszystko dzieje się w ogródku, więc ptaki są przyzwyczajone do ludzkich wynalazków.

Ponieważ zimy jako takiej nie ma, do karmników przylatuje bardzo mało gatunków ptaków, za to w dużych ilościach. Trochę to deprymujące, ale daje to okazje do eksperymentowania.

Zdjęcia statyczne są popularne i oklepane. Zdjęcia w locie są za to dosyć rzadkie, ale drobne ptaki startują o wiele za szybko, aby zdać się tylko i wyłącznie na refleks. Jak zatem najlepiej robić takie zdjęcia? Ustawić aparat na statywie, wycelować w okolice rozsypanej karmy, ustawić ostrość, trzymać rękę na spuście i obserwować. Jeżeli chociaż podejrzewamy, że ptak zbliża się do ustalonego wcześniej miejsca strzelamy serią. Ale tutaj zaczynają się problemy. Drobnica w ruchu, aby nie była rozmazana musi być złapana na bardzo krótkim czasie migawki – 1/2000s. minimum, lepiej 1/2500s. Przysłonę, aby zapewnić rozsądną głębię ostrości, trzeba podkręcić jak tylko się da – ptak przelatuje w między zdjęciami około 2m, „głębia” to może 20cm. Do tego typu zdjęć trzeba mieć tyle światła, że poważnie zastanawiam się nad umieszczeniem dwóch dużych halogenów oświetlających lądowisko.

I tutaj powstaje pewien dylemat. Sztuczne tło, lampy, zakamuflowany karmnik… czy to dalej fotografia przyrodnicza? Ja myślę, że póki zwierzęta są dzikie, to tak. Niemniej jednak zapraszam do podzielenia się przemyśleniami na ten temat.

Tak oto w skrócie wyglądają najkrótsze dni w roku – wybitny fotograficzny dołek.

Pozdrawiam wszystkich i dziękuję kołu łowieckiemu „Jeleń” w Sycowie za dużo okazji na zdjęcia, dobrą atmosferę i dużo ciekawych porad odnośnie występowania i zwyczajów lokalnej zwierzyny.

Ps. Dużo zdjęć, ale za to prawie wszystkie nieudane ;)