Wyburzanie ptasiego osiedla, w którym nikt nie ucierpiał.

                Witam serdecznie w nowym roku. Dzisiaj będzie szaro, buro i nudno. Ale nie martwcie się, na koniec będą i ptaki.

Przycinanie świerkowego, gęstego i już dosyć starego młodnika to doskonała okazja do pozbierania kilku gniazd. Bo nie ma chyba drzewa, które tak przyciągałoby ptaki, jak świerk.

Pierwsze gniazdo, jakie pokażę ma twardą, glinianą warstwę wyścielającą wnętrze. Podczas używania dodatkowo wyłożony jest mchem dla zapewnienia komfortu pisklakom. Prawdopodobnie należy kwiczoła, chociaż kilka ptaków buduje podobne gniazda (np.  drozd, chociaż on robi je nieco płytsze).

A tutaj delikatnie wyciągnięte wnętrze budki zamieszkałej przez sikorkę modrą. Podoba mi się budowa. Od najgrubszych patyczków czy traw, przez mchy, kończąc na dołku zrobionym z włosów przydomowego psa. Kto by pomyślał, że nawet pies ma pewną rolę do odegrania w środowisku. Jak widać, ptaki budują gniazda wcale nie z byle czego i byle jak. 

Tutaj niestety tylko fragment gniazda, jednak zdecydowanie najciekawszy. Jest to spód gniazda remiza (reszta oderwała się i poleciała z wietrzną pogodą). Zauważamy w nim niemal zupełny brak grubszych traw. Użyto też (czego w innych gniazdach brak) długich pasków kory brzozowej. Ale o ile takie brzozowe paski są naturalne, wcale nie znaczy, że są preferowane. Wikłacze (i wiele innych gatunków) zaadaptowały do swojego budowniczego fachu materiał jeszcze 100 lat temu nieznany.

Nitki z worków polipropylenowych (zwykłe worki na zboże, jakich na wsi w każdym stanie używalności i rozkładu pełno) to dla niektórych ptaków bardzo wartościowy materiał do budowy gniazda – odporny na wilgoć, rozciąganie i do tego jest (nawet jak na gniazda zrobione z traw) bardzo lekki. Jedynie czemu może poddać się taka nić to długotrwałemu działaniu słońca, ale czas by zdegenerować taką nić jest o wiele dłuższy niż czas użytkowania gniazda.

I to jest ciekawe – zakładamy, że dla natury tworzywa sztuczne to tylko i wyłączne zło. Jednak jak możemy zobaczyć, przyroda nie marnuje niczego, niezależnie od pochodzenia.

Oczywiście czatownia dalej stoi, zdjęcia powstają…

Następnym razem napiszę wam jak wygląda to „od kuchni”. I enigmatycznie dodam: kiedy ludzki refleks jest za słaby do sfotografowania ptaka „w ruchu”, trzeba uciec się do działań mniej dynamicznych, za to bardziej przemyślanych. Efekt niech broni się sam:

Pozdrawiam.