Królestwo zrobione z błota.

I oto zamykamy pewien rozdział w tym roku.

Stawy rybne przechodzą cykliczne zmiany w ciągu roku, a ta zmiana jest bez wątpienia najbardziej dramatyczną. Opadające wody odsłaniały pełne ptasiego pokarmu pokłady błota, a gęsto porozrzucane po dnie kłody stanowiły doskonałe miejsce do przesiadywania dla ptaków.

Jak zwykle, obserwacje tego wydarzenia były całkiem niezwykłe. Wielka szkoda tylko, że podczas kulminacyjnych dni pogoda nie dopisywała, więc o robieniu sensownych zdjęć nie było mowy. Ale nie o sama fotografię też mi do końca chodziło, bowiem chciałem przetestować kilka teorii na temat bardziej efektywnego podchodzenia ptaków.

Ale tegoroczne królestwo zrobione z błota to już przeszłość. Nie ma ryb, nie ma ptaków, błoto wysycha. Nadchodzi najbardziej „chuda” pora dla stawów, kiedy zamieniają się one w zimne, otwarte pustkowie.

I tak oto przechodzę do fotograficznego sezonu ogórkowego. Należałoby wykopać sobie czatownię, postawić jakieś ciekawe karmniki i czekać na śnieg.

Pozdrawiam.

Wiewiórka, czyli taki ładny szczur.

Wiewiórka pospolita - Sciurus vulgaris

Opisanie wiewiórki okazało się nie lada problemem, bowiem okazało się, że nie posiadam ŻADNEJ znaczącej publikacji na jej temat. Będę musiał oprzeć się(o zgrozo) o źródła internetowe. A delikatnie mówiąc ich wiarygodność jest zawsze wątpliwa. Zostaliście ostrzeżeni.

Wiewiórki osiągają długość od 19 do 24cm i ważą od 250 do 340g. Brak u nich jakiegokolwiek dymorfizmu płciowego.

W powszechnym mniemaniu wiewiórki jedzą orzechy i jest to prawda. Ale żeby uzmysłowić sobie, jaka jest ich pełna dieta, wyobraźmy sobie rudzielca bez owłosionego ogona. Powstaje wtedy nadrzewny… szczur. A taki szczur, poza orzechami, nie pogardzi pisklakiem, jajkiem, owocem, pędem roślin czy grzybami.

Rozkosz :)

Oczywiście powodem, dla którego wszyscy kochają wiewiórki jest jego ogon. Zawsze puchaty, długi i fantazyjnie pozawijany. Dlaczego taki jest ten ogon a nie inny? Uważa się, że duża powierzchnia pozwala na pewniejsze manewrowanie podczas akrobacji po drzewach, w tym minimalnego sterowania podczas skoków. Dodatkowo śpiąca wiewiórka otula się nim jak szalem, co ma znaczenie podczas zimy.

Łowca i ofiara

Jak już wspomniałem o zimie, należałoby wspomnieć o kilku zimowych zwyczajach wiewiórek. Najbardziej widocznym zjawiskiem jest charakterystyczne dla nich zbieranie i magazynowanie pokarmu na zimę. Powszechnie znanym faktem jest tutaj zjawisko zapominania przez nie części swoich kryjówek, przez co przyczyniają się do rozprzestrzeniania się gatunków roślin o ciężkich nasionach takie jak orzechy (ale nie żołędzie, których praktycznie nie jest w stanie strawić).

Mogę powiedzieć, że obserwowane przeze mnie wiewiórki dobierały orzechy z wielką starannością, zjadając jeden na miejscu i zabierając drugi do znanego sobie miejsca. Przy czym po własnych doświadczeniach widzę, że przy dużej ilości orzechów będą je chować w każdym, nieważne jak bezsensownym miejscu. I to po jednej, góra dwóch sztukach.

Ale jak to w końcu jest: Wiewiórki zapadają w sen zimowy czy nie? Odpowiedź jest wymijająca: i tak i nie. Na pewno śpią dłużej, w ciągach od kilku do kilkunastu dni. Długość snu zależy od temperatury i w niemałym stopniu od pogody.

Wiewiórki rodzą do dwóch razy w roku, od trzech do sześciu młodych. Przeżywalność, co jest oczywiste jest niska. 75-85% młodych nie dożywa zimy, a te, którym się to uda średnio dożywają około 3 lat. Bardzo rzadko osobnik może dożyć sędziwego wieku 7 lat, a w niewoli do 10 lat. Mamy tutaj zatem bardzo standardową dla dzikich zwierząt piramidę wiekową.

Co ciekawe, chociaż uchodzą one za raczej nietowarzyskie stworzenia (w obrębie własnego gatunku), wiewiórki które obserwowałem niemal zawsze przychodziły w parze. Znany też jest zwyczaj, kiedy zimą kilka rudzielców potrafi zimować w jednym gnieździe, zapewne dla utrzymania ciepła. No właśnie… gnieździe. Wiewiórki przeważnie żyją w gniazdach, chociaż potrafią zajmować też dziuple. Gniazdo wiewiórki jest pełne, to znaczy ma dach. Jest budowane na rozwidleniu pnia i pojedynczej gałęzi. Pozsiada dwa wyjścia, z czego jedno zawsze wychodzi na pień.

Obecnie największym zagrożeniem dla wiewiórek są… „wrażliwi na piękno przyrody” ekolodzy stający w obronie biednych wiewiórek szarych. Sprowadzona z Ameryki Północnej kuzynka europejskiego odpowiednika jest bardzo ekspansywna, a co gorsza niesie bardzo śmiertelny dla naszych populacji wirus. Jedynym skutecznym środkiem zaradczym jest bezwzględna eksterminacja wiewiórki szarej w Europie. Nie trzeba było długo czekać, aby żerujące z ludzkiej naiwności organizacje podchwyciły temat „mordowania” wiewiórek. Temat nośny, nacechowany emocjonalnie i ekonomiczny strzał w dziesiątkę, bo kto odmówiłby wsparcia finansowego, kiedy chodzi o biedne wiewiórki?

Jak zawszę mówię, obecnie nie ma gorszego niszczyciela dzikiej przyrody niż zastępowanie nauki ludzkim współczuciem. Oczywiście jedno i drugie nie wyklucza się i czasami możemy dać kawałek swojego serca dzikim zwierzętom, ale bardzo łatwo poddać się emocjom i przez to narobić poważnych i nieodwracalnych szkód.

Nieśmiała

 Pozdrawiam.

Ps. Otworzyłem galerię nastawioną tylko na zdjęcia, i w miarę możliwości tylko te lepsze. LINK DO GALERII.

Dziwny to dzień...

Dzień niepodległości… Chciałoby się napisać coś ciekawego i wysokiego, wręcz patetycznego. Niczego się takiego w tym roku nie doczekacie. Wolność niby jest, ale jakoś jej nie czuję. Fotografia ostatnio to wybitna sinusoida, wliczając to sobotnią katastrofę będącą Polowaniem Herbertowskim. Dodatkowo dowiedziałem się, że właśnie zmarł sąsiad rodziców, umierając w wieku zaledwie 43 lat zostawiając żonę i córkę.

Ale skoro dzisiaj jest „dzień niepodległości”, niech i będzie nasz symbol narodowy.

Pozdrawiam.

W locie (część II)

...czyli fotograficzny wypełniacz. Ciekawym zdjęciem jest klucz... kormoranów (ostatnie zdjęcie). Chociaż czytam dużo, to jakoś ta informacja mi uciekła.

Pozdrawiam.

Ps. Oczekujcie następnego postu i trzymajcie w sobotę kciuki, żeby zdjęcia się udały.