Wyróznienie oraz "Dwadzieścia metrów".

Następne wyróżnienie, następne podziękowania. Nadane zostało przez Ilonę, prowadzącą bardzo ciekawe dwa blogi: „Opowieści z kurnika” i „Byłem, przeżyłem, opisałem – agroturystyka”. Nazwy nie są odpowiadające rzeczywistości, ale dobrze oddają charakter bogów. Jednak tym razem dalej nominować nie będę. Powód poniżej.

Za to zapraszam do przeczytania tej krótkiej historyjki "Dwadzieścia metrów":

Sarny już dawno wydały na świat młode. Te podrosły, nauczyły się już tego i owego. Rzadko, ale czasami coś dzieję się z kozą. Następuje zaburzenie hormonalne i ciąża przedłuża się. Dlatego wielkim zaskoczeniem było spotkanie przed domem - w czasie żniw – malutkiej sarenki.

 Późniaczek – bo tak go nazwałem, prawdopodobnie urodził się miesiąc później, może półtora. Do tego nigdy nie widziałem przy nim kozy. Porzucić go nie mogła, bo skoro dożył do chodzenia po polach, ta musiała go karmić mlekiem. Sezonu łowieckiego nie było na kozy jeszcze wtedy… nie tylko Późniaczek, ale do tego sierota.

Nie kwapiłem się ze zrobieniem mu zdjęć – trawa za wysoka, on za niski. Wiedziałem, że co noc przychodzi pod bramę, aby poskubać sobie spadające z drzew jabłka, posili się trawnikiem, czy zdrzemnie w zakrzaczeniach.  Jakie ma szanse na przeżycie zimy? Nie wiem, aż tak się nie znam… i zimy też nierówne. Czy przeżyje zimę? Tego już się nie dowiemy.

Wilgotna ziemia drogi, jak i pozostałe ślady pozwalają na odtworzenie jego ostatnich dwudziestu metrów. Z jednej strony otwarte pole niemal po horyzont, z drugiej rów porośnięty krzewami tak gęsto i wysoko, że człowiek nie miałby szans się przebić. Późniaczek uciekał. Za nim pędził duży pies, naganiacz. Obaj wiedzieli, że za kilkanaście metrów jest podkop pod płotem, i jeżeli koźlaczek przez niego przejdzie to ma szansę na ucieczkę w las. Dwadzieścia metrów… piętnaście… uderzenie w bok. Drugi, o wiele mniejszy pies tylko czekał w zagłębieniu, aż naganiacz podprowadzi go pod niego. Razem wlecieli w krzaki. Tam stracił trochę sierści, zapewnie zaczął też krwawić wewnętrznie – sarny są bardzo delikatne. Jednak wyrwał się, pędząc dalej na przód. Dziesięć metrów… pięć… następny pies, zaraz przy wykopie. Upadł na pobocze, ze zmęczenia i ran. Tam, nie mogąc przegryźć gardła rzuciły się na miękkie podbrzusze. Otwarcie było na tyle gwałtowne, że drobiny treści żołądka dostały się powrotem do ust. Kiedy był ciągnięty, jeszcze jakieś pięć metrów, wciąż wierzgał nogami – był uparty.

Gdyby nie to, że został tak rozszarpany na drodze, absolutnie nikt nie dowiedziałby się co się z nim stało. Kiedy go znalazłem, psy właśnie wracały do swoich właścicieli. Krew jeszcze nie ostygła, gdy następne grono amatorów darmowego posiłku miało zamiar zacząć ucztę – sroki. No i jeszcze muchy, te zawsze są obecne. Psy ogryzły jedną nogę, troszkę drugiej. Nie chciały się widocznie obżerać do pełna – wieczorem przecież jest kolacja w domu… no i sarna jak ma parę dni to lepiej smakuje.

Można napisać, że śmierć z rąk myśliwego to dla takiej sarny straszna sprawa. Tak też ją widzą postronni. Jednak życzę każdemu, aby mógł zobaczyć to co ja widziałem. Posprzątać taką… orgię przemocy. Patrzę na taką sarnę, jego szeroko otwarte oczy wpatrujące się w niebo… ale czy na pewno patrzy w niebo? Może po prostu oglądał jak jeden z psów odgryzał mu nos?

                Wiadomo, wilki polują w ten sam sposób, ale tam to ma cel. Dlatego pierwsze pytanie jakie sobie zadałem to „Gdzie w tej śmierci sens?” a zaraz za tym „Co zrobić aby ta śmierć miała sens?”. Można powiedzieć, że ludzie o tym nie wiedzą i edukacja społeczna leży. Niestety jest to obraz fałszywy, bo prawda jest o wiele gorsza: Wszyscy wiedzą co się dzieje, tyle tylko, że absolutnie nikogo to nie obchodzi.

Jedyne ujęcie które nie potrzebuje cenzury:

Dedykuję tą historię wszystkim, którzy wierzą, że ich psy to aniołki i nie widzą żadnej potrzeby, aby mieć smycz czy sprawny płot. Szczególną dedykację chcę przekazać również aktywistom, uginającym się im ministrze środowiska oraz parlamentowi. Nowa ustawa zakazuje bowiem odstrzału takich psów, zrównując ratujących zwierzynę myśliwych do bandytów.

Pozdrawiam.

Ps. Co zrobilibyście gdyby okazało się, że wasz pies był w takiej bandzie?