Początek zimy krwią odmierzany.

Początek zimy każdy odmierza według innej miary – kalendarzowo, po temperaturze, ilości śniegu... i można tych kryteriów wymieniać w nieskończoność. W Lesie Mira, jak co roku zimę zwiastuje… gwałtowne zwiększenie aktywności jastrzębia. Co roku z jakiegoś powodu za zimową ostoję wybiera on właśnie mój las, terroryzując przy tym całą okolicę. Podejrzewam, że przyciągają go sójki, których u mnie zawsze jest ogrom. Oceniając po rozmiarach to samica – bowiem jak u wielu ptaków drapieżnych, samica jest o wiele większa od samca. Polują przez to na inny „kaliber” zwierzyny. W ten sposób jeden gatunek może wypełnić dwie nisze ekologiczne, a różne ofiary redukują walkę o zasoby na jednym terenie – doskonała strategia.

Ale wróćmy do mojego egzemplarza – ten jastrząb bez wątpienia jest doświadczonym łowcą, bowiem łapie swoje ofiary z porażającą skutecznością. W zasadzie codziennie coś wpada mu w szpony. Stosy piór i ślady żerowania, jakie zostawia są nieco inne niż u krogulca. W zasadzie krogulec jest bardzo czystym łowcą, rzadko zostawiając jakiekolwiek ślady krwi. Natomiast jastrząb pozostawia po sobie sporo bałaganu – krew i oskubane (również okrwawione) kości znajdziemy niemal zawsze.

Tutaj ofiarą jastrzębia był dzięcioł, którego można było u mnie niedawno oglądać. Niczego nieświadomy żerował na kawałku spróchniałego świerka, kiedy spadła na niego śmierć. Z jednej strony szkoda, bo dzięcioł to ptak ładny i pożyteczny. Ale taki jest porządek rzeczy, czy chcemy tego czy nie.

Prezentuje też zdjęcie zrobione w 2012 roku w Lesie Mira, co prawda bardziej dokumentalne niż ładne. Ciekawe, czy to ta sama sztuka.

Tak oto zaczyna się zima. Pozdrawiam.

Ps. Zdjęć w zasadzie brak, bo czekam na lepszą pogodę. Przy karmniku czatownia ustawiona, więc niedługo znowu zasypie was szczegółowymi zdjęciami pospolitych ptaków.