Ropucha szara - Bufo Bufo
Głowa duża, z dużym, zaokrąglonym pyskiem. Oczy osadzone bocznie, poziome źrenice, tęczówki o pięknym bursztynowym kolorze. Ciało masywne na krótkich kończynach, tylne dosyć dobrze umięśnione. Słabo widoczne, ale rozpoznawalne błony bębenkowe (nie ma na nich brodawek), pomiędzy oczami a potężnymi gruczołami przyusznymi. Z całą pewnością nie najpiękniejsze stworzenie, ale bardzo ciekawe. Akwenów wodnych potrzebują tylko do godów, poza tym jest to stworzenie wybitnie lądowe. Młode żerują całą dobę, dorosłe osobniki prowadzą nocny tryb życia.
Zdawać by się mogło, że tak źle zaprojektowane zwierzę nie ma dużej szansy przeżycia. I byłaby to prawda, gdyby nie swoista metoda obrony. Widzicie te brodawki? Każda z nich jest wypełniona żółtą trucizną, który wyzwala się podczas jej uszkodzenia (wystarczy mocniej potrzeć). Ropucha nie ma możliwości na własne życzenie wyzwolić jadu. Niemal każde stworzenie próbujące pożreć ropuchę nie jest w stanie wytrzymać piekącej, gorzko-kwaśnej i trującej substancji. Stąd można wywnioskować, że jad pełni najpierw odstraszającą , a dopiero potem zabójczą rolę. Jad składa się z dwóch składników: bufotaliny zakłócającej akcję serca oraz bufoteniny działającej nasennie.
Będąc producentem jadu, sama ropucha jest niewrażliwa na jad otaczających ją stworzeń, w tym żmij. Zabicie jej tym jadem wymaga dwukrotnie większej dawki niż potrzebna jest do zabicia dorosłego kota. Pszczoły również nie stanowią dla niej wyzwania.
Ropuchy, a zwłaszcza samice to gatunek żarłoczny, wręcz drapieżny. Żadna forma życia zdolna się zmieścić do jej pyska - owad, larwa lub dżdżownica nie może czuć się bezpieczna w obecności ropuchy. Dodatkowo potrafią pożreć inne płazy, niewielkie jaszczurki, zaskrońce a nawet dorosłe myszy (!). Paradoksalnie głównym zagrożeniem ropuchy są dorosłe już zaskrońce, odporne na jad ropuch.
Zapadają w sen zimowy, trwający od połowy października do końca marca. Zaraz po przebudzeniu zaczynają okres godowy, trwający miesiąc. Resztę roku żerują. Żyją długo, w niewoli około 40 lat. Gatunek ze względu na pożyteczność (jako jedno z niewielu stworzeń nie gardzi stonką) jest pod chroną.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz